Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 2 149.jpeg

nie był lechickim, brzmiał swojsko i zrozumiale w uchu starca. Wędrował on niegdyś po świecie i wędrownych braci spotykał, poznał mowę, któréj Serby, Morawianie i Czechy używali.
 — Jesteśmy podróżni zdaleka — odezwał się — cny gospodarzu, potrzebujemy schronienia ku nocy. Tam — wskazując ręką na gród dodał — tam próżnośmy o gościnę u wrót prosili, precz nam kazano iść... Trafiliśmy na kraj zburzony, ludzi jakąś waśnią zajętych, dwory puste i chaty... prosimy was o gościnę... o dach tylko nad głowy nasze...
 Stary silną dłonią żywo wrota na oścież otworzył.
 — Miłościwie was proszę — rzekł — wnijdźcie i odpoczywajcie. Na naszéj ziemi przecie żadna chata przytułku żądającemu nie odmawia... Toć obyczaj ojcowski i póki rodu naszego, póty tego obyczaju...
 Mówiąc starzec ich ciągle ręką w podwórze zapraszał. Zsiadł więc i drugi z konia i weszli nie wahając się, a tuż parobczak nadbiegł, aby zabrać konie. Piastun ich wiódł do przedsieni i świetlicy, aby się naprzód chlebem rozłamać. Posadził ich na pierwszém miejscu i skinął na niewiastę, która się ukazała, aby jadło i napój przygotowano.
 — Bądźcie mi pozdrowieni pod tą strzechą —