Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 3 088.jpeg

srebrna goni za nią. Uderzyły się głowami; słyszy królewna słowa.
 — Czwartyś raz przegrała i musisz być moją!
 Gdy te słowa usłyszała, panna do brzegu płynęła i biegła do malowanego dworu, zamyka się w komorze i płacze.
 Płacze znowu noc całą, nadedniem się namyśliła. U brzegu nad wodą tyle kamuszków leży... któż mnie poznać tam może, gdy ja się białym kamuszkiem położę?.. Poleciała na brzeg do świtu, w kamyczek się obróciła śliczny i leży.
 Królewiczowi piąty raz już bardzo było odgadnąć trudno, rozpaczał strasznie. Gdzie tu jéj szukać, w powietrzu, na ziemi, w wodzie, pod ziemią, czy nad ziemią? Szedł tedy nad brzeg morza, chcąc się topić. Chodzi, chodzi, narzeka, ręce łamie, w tém na kamyk nastąpił przypadkiem... a jakie oczko śliczne!.. Schyli się do kamyka, a tu panna wykrzyka i z ziemi wstaje, z suknią przydeptaną, bo ją nogą ucisnął.
 — Znalazłem cię piąty raz... musisz być moją — woła królewicz.
 — Do siedmiu daleko! będziesz mnie miał za siódmą górą i za siódmą rzeką!
 Panna do dworu gniewna bieży, aż na ziemi w komorze leży... tak się smuci, tak w łzach płynie. Postrzegła myszkę na podłodze, jak się zwinęła i do dziurki schowała, i myśli.