Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 3 090.jpeg

 Stoi, stoi na drodze, jedzie król na koniku... co za baba stoi? Kazał dać jéj miłosierdzie... pojechał. Myśli sobie panna: Ojciec własny nie poznaje! Wygrana moja...
 Jedzie pan brat, jedzie, spojrzał na staruchę i rozśmiał się. — A! co za ropucha... spędzić mi ją z drogi...
 Panna się odstąpiła i raduje:
 — Nie poznał mnie własny brat... Wygrana moja...
 Jedzie królewicz na siwku, w boki się wziąwszy i piosenkę nuci. Kołpaczek na ucho włożył, włosy mu wiatr złote rozwiewa... Nic się nie frasuje. Patrzy, żebraczka stara stoi... rzuca jéj pierścień złoty.
 W tém panna ze trwogi, choć jéj teraz poznać nie mógł, płachtę sobie na twarz zaciągnęła prędko. Tém się zdradziła. Patrzy panicz, i wnet do niéj przyskoczy i podgląda jéj w oczy... Oczów odmienić nie mogła, świeciły jak dwa słoneczka... Porwał ją w pół, na konika rzucił.
 — Poznałem cię siódmy raz, musisz moją być teraz...
 I sprawił król wesele, na którém ja téż byłam, miód, piwo piłam — dokończyła Jaruha.
 Hę? hę?..
 Co komu przeznaczone nie minie!
 Dziwa słuchając uśmiechnęła się i zamyśliła.