Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 3 159.jpeg

karku. Krwawa pręga pokazała się na szyi, ale krew nie trysła, a Luty swym obuchem w piersi zmierzywszy Klodwigowi, z konia go na ziemię zwalił.
 Niemcy krzyknęli z przerażeniem całą gromadą otaczając Lutego, który obuchem na wsze strony wywijając, obraniał się im zajadle. Siekły go ich miecze, nie mogąc zadać ran większych nad pierwszą. Zdało się, że stwardniałéj skóry jego żelazo nawet wziąć nie mogło, bliznami zaledwie ją znaczyło.
 Z pośrodka téj gromady, która go opadła, Luty cofać się musiał, a Klodwiga konającego porwali na ręce towarzysze. Ustami lała mu się krew.
 Bolko Czarny także wparł się we środek razem z Myszkiem, goniąc za młodemi Pepełkami. Lecz przerażeni losem Klodwiga, niemcy i dwór okrążyli Leszków i murem ich opasywali.
 Buta i wściekłość Pomorców wnet jakoś ostygać zaczęły, gdy przy pierwszém starciu nie złamali nieprzyjaciela. Bili się, ale zarazem cofali, gdy gromady Polan następowały i parły silnie, a z obu boków zająwszy wzgórza ściskały ich coraz ciaśniéj. Droga swobodna ku lasom zwężała się co chwila. Leszkowie ujrzeli z przestrachem, że dwie gromady już prawie kraj lasu zajmowały. Pomorcy coraz żywiéj téż cofać się zaczynali.