Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/028

stary Cedro nie przyszedł tu szukać syna, ukrył go na chórze i drzwi zaryglował.
 Grześ upadł na kolana, złożył ręce i modlił się gorąco.
 Mało na jutrzni pobożnych było, oprócz kilku starych kumoszek z różańcami w ręku; mieszczanie na wiosnę mieli dosyć do czynienia w polach i ogrodach. Msza już była przy ofiarowaniu, gdy męzkie buty i chód posuwisty usłyszał bakałarz, głowę wychylił i zobaczył Strzemieńczyka starego, który idąc na wszystkie się strony oglądał, niewątpliwie szukał syna.
 Grześ się przychylił i za słup schował.
 Cedro ukląkł w ławie mszy świętej słuchać, bo bezbożnym nie był, ale domyślił się łatwo bakałarz, że on tu nie dla nabożeństwa, ale dziecka zbiegłego przyszedł szukać.
 Zaledwie ksiądz przeżegnał, gdy Ryba chłopcu dając znak aby pozostał na chórze, sam zszedł z niego, nastręczając się Strzemieńczykowi, bo wiedział, że go pytać będzie. Sam nie zaczepiając starego, zwolna, święconej wody wziąwszy u drzwi, wyszedł Ryba na cmentarz.
 Cedro za nim pospieszył, brwi miał ściągnięte i twarz posępną.
 — Nie wiecie o Grzesiu moim? — zapytał rzeźko.
 — Albo co? — odparł Ryba.