Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/030

szkołę podpalę... tak mi Boże dopomóż!! Rąk moich nie ujdziecie.
 Ryba zbliżył się okna...
 — Idźcie z Bogiem... a nie krzyczcie! dziecko zamęczone w świat poszło... mieć będziecie je na sumieniu... Nie ojcem mu byliście, ale oprawcą...
 To wyrzekłszy zniecierpliwiony Ryba od okna odstąpił i poszedł się zamknąć do komory.
 Cedro stał chwilę zadumany, ramionami zżymając, oglądał się czy z kim waśni przedłużyć nie znajdzie, naostatek mrucząc się powlókł do domu.
 Nie chciało mu się dawać temu wiary, ażeby syn mógł w świat ujść od niego.
 Gdy Strzemieńczyk zdala już był od fary, po drodze znajomych zatrzymując i rozwodząc przed nimi żale swe do bakałarza i klechów; Ryba przez zakrystyę do kościoła powrócił, wszedł na chór, i wyzwolił ztamtąd Grzesia.
 — Nie chcesz do ojca powracać? — zapytał go.
 Chłopak wstrząsł się cały.
 — Nie mogę — rzekł — wolę głodem mrzeć!! W świat pójdę...
 Zadumał się Ryba długo... Zdawało się, że i on to postanowienie pochwalał, a myślał tylko o środkach, jakby tego dokonać.  — Gotów stary jeszcze cię tu szukać — ode-