Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/034

długo milczący... Mieszczanie jednak nie bawiąc się porozchodzili.
 — Ja mam prośbę do was, panie gospodarzu — odezwał się bakałarz — korzystając z tego, że zostali sami, ale, osobliwego ona rodzaju jest, i sam nie wiem jak począć.
 Stanął Żywczak przed nim.
 — Mówcież no — rzekł krótko...
 — Rozumiecie to, boście bywali i mądrzy, panie gospodarzu — począł bakałarz przypochlebiając się Żywczakowi — iż kogo Bóg do siebie powoła, ten głosu Jego słuchać musi.
 Żywczak głową dał znak, iż i on tak sądził, choć zgoła nie rozumiał, co to znaczyć miało.
 — Mamy chłopca w szkole, którego Pan Bóg widomie do służby swojej przeznaczył — ciągnął dalej Ryba — a tu ojczysko uparte uczyć mu się nie daje... Niema innego sposobu, tylko chłopcu, który uczyć się chce, drogę wymościć i do szkoły go lepszej niż nasza posłać. Do Krakowa mu trzeba, do Panny Maryi...
 — A cóż ja na to wam poradzić mogę? — spytał zdziwiony Żywczak...
 — Jedziecie pono do Dukli, a może i do Starego Sąndcza — rzekł Ryba.
 — Pewnie! — potwierdził Żywczak.
 — Tożbyście dla miłości Bożej podwieść mogli biedactwo — dokończył bakałarz, rękę zniżając do kolan Żywczaka.