Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/035

 Mieszczanin stał jakoś obojętny, głową potrząsał.
 — Cóż to za jeden ten wasz chłopak? — zapytał. — Od ojca go odkradać... dziecko własne!! A gdyby mi tak kto mojego chciał wziąć!!
 — Wybyście pewnie woli Bożej się nie sprzeciwili? boście człekiem pobożnym i rozumnym, a wiecie iż się nie godzi.
 Żywczak wciąż głową kręcił, niezupełnie przekonany.
 — Czyjże to chłopiec? — zapytał.
 Bakałarz jeszcze się wahał z odpowiedzią i dodał.
 — Katuje go ojciec za to, że się uczyć chce, a chłopiec już dziś śpiewa w chórze i pisze tak jak z nas żaden!
 — Może go jednego ma? — wtrącił Żywczak.
 — Dwu ich u niego — rzekł żywo Ryba.
 Patrzali sobie w oczy, mieszczanin nie okazywał ochoty mieszać się w tę sprawę drażliwą.
 — Powiedzcież mi czyj chłopiec jest? — zapytał powtórnie Żywczak...
 — Nie zdradzicie mnie przecie? — przebąknął bakałarz.
 — Albom ja taki co za język ciągnie, aby człeka sprzedał? — ofuknął obrażony mieszczanin — po mnie się to nie okazało.
 Wstał z ławy bakałarz i w ramię go pocałował.
 — Miejcie litość — rzekł... Potem obejrzał