Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/059

 Drugi przy nim idący, starszy trochę, także pęk ziela miał w ręku i nakopanych korzeni...
 Strój obu tak był niemal ubogi jak Grzesia, kubraki wyszarzane, czapki wypłowiałe, tylko że oba na nogach mieli chodaki, a nie obcy tu musieli się czuć, bo wesoło i śmiejąc się gwarzyli, z przejeżdżających i przechodzących żarty sobie strojąc.
 Byłby ich może Grześ pominął, gdyby w tej chwili nie zaciążyło im owe zielsko, i rzuciwszy je na ziemię, oba około niego pod krzakiem przypadli odpoczywać.
 Chłopak zbliżający się powoli wpadł im w oko. Swój swego najłatwiej wszędzie dopatrzy... Drewniana miseczka bakałarza wisząca u pasa Grzesiowi, była jakby znakiem jego powołania.
 Mając siedzących minąć, Grześ ich pozdrowił.
 Starszy, któremu z oczów patrzała swawola, wesołość i śmiałość, podniósł rękę i powołał go do siebie.
 — Ani chybi — odezwał się — idziesz pewnie do szkoły.
 — A dokądżeby jeśli nie do niej — odparł Grześ. — A juściż?
 — Zkąd?
 — E! zdaleka bardzo!
 — A no, nie z Tatarszczyzny pewnie? — zaśmiał się starszy.
 — Z Sanoka!