Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/060

 Chłopcy popatrzyli na się... Niewiele myśląc Grześ, pot z czoła otarłszy, przysiadł się do nich. Oba studenci oglądali go od stóp do głów, aż młodszy bąknął.
 — Bosy!
 — A tyś to w żółtych butach tu przyszedł? — przerwał starszy i zwrócił się do Grzesia.
 — Umiesz-że choć obiecadło? — zapytał.
 — Nie bójcie się, jużem i Donata kosztował i z partesów śpiewam i z piórem się obchodzę jak należy — rzekł Grześ z pewną dumą.
 — Daj go katu! — rozśmiał się starszy — a czegóż się tu myślisz uczyć?
 — Juści znajdzie się jeszcze wiele, nim bakałarzem albo i mistrzem zostanę — śmiało odparł Grześ.
 — Ho! ho! wysoko patrzy bosonogi! — rzekł drugi.
 Śmieli się wszyscy a Grześ z nimi...
 — To mi sam Pan Bóg was w dobrą zesłał godzinę — odezwał się po małej chwili. — Nie odmówicie mi głuptaszkowi, co ani miasta, ani ludzi nie znam, pomocy i rady...
 Starszy w oczy mu zaczął patrzeć.
 — Pójdziesz z nami — rzekł — nie na wiele my ci się zdamy, ale dobra psu mucha.
 — Przydacie mi się, byleście chcieli, na bardzo wiele — odparł Grześ — a Bóg wam zapłaci.