Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/076

 Obejście się było tak szorstkie, że Grześ zaniemiał strwożony.
 Walczyć z głodem i niedostatkiem gotów był zawsze, ale ze złą wolą, nie miał siły.
 Spostrzegł Żurawek, nie mogąc z niego słowa wydobyć, że dostatecznie chłopca zastraszył, zamruczał coś jeszcze, pogroził i odprawił go z fukiem...
 Stał jeszcze Grześ w miejscu, w którem go Pater porzucił, gdy mu się szczęśliwym trafem wczorajszy Dryszek nastręczył, który nic o losach jego nie wiedział. Poznał go zaraz, a bodaj piwo wczorajsze przyjaźnie go dlań usposobiło.
 — Cóż się z tobą dzieje? — spytał.
 Grześ opowiadać mu zaczął...
 Nie taił się z tem, że dużo z wczorajszej stracił odwagi, a choć kanonik pobłażliwie go przyjął, Pater za to za boże stworzenie nie miał.
 Rozśmiał się Dryszek ramionami ruszając.
 — Nie bój się — rzekł — więcej on burczy, niż kąsa, a byleś ze studentami się poznał i z niemi trzymał, nie zrobi ci nic... Że czasem za czuprynę pochwyci, lub za ucho pokręci, to u nas chleb powszedni, od tego ludzie nie umierają.
 Dryszek się ofiarował zaraz ze studentami starszemi od św. Anny pomódz zrobić znajomość...
 Obyczaje i u pauprów już naówczas naśladując szkół wyższych tradycye, choć potajemnie i ukradkowo, każdego nowego przybysza zmuszały