Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/087

potem wziąwszy, czerwone litery podopisywał bardzo zręcznie.
 Kanonik patrząc za boki się trzymał, oczy przymrużał i mruczał.
 — Chwat! gracko! Daj go katu...
 W tem nagle zapytał.
 — Wieleż liczysz lat?
 — Liczyli mi dwanaście skończonych.
 — Mirabile! — zamruczał ks. Wacław biorąc modlitwę do ręki. — Ucz się ucz, chleb mieć będziesz.
 Nie śmiał go zaraz do roboty zaprządz, ale za modlitwę dał mu kilka pieniążków i kazał się dowiadywać do siebie.
 — Ucz się łaciny — dodał — wyjdziesz na człowieka!!
 Izba była pełna rękopismów u ks. Wacława, wziął się więc je pokazywać Grzesiowi jedne po drugich, coraz piękniejsze, zachęcając go, aby i on do takiej doskonałości dążył.
 Ale tu już były i takie, na które się chłopak wcale porywać nie mógł, bo i pierwsze ich karty i nagłówki i boki stały farbami cudnie malowane, jakby w kwiaty żywe, a wielkie litery tak były misternie budowane, że się w nich mieściły całe obrazy... Boga Ojca z Duchem świętym, krzyż synowski trzymającego na łonie, Zwiastowanie Bogarodzicy, Wniebowzięcie, zesłanie Ducha świętego i t. p.