Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/139

i rodzina poczciwa, ledwie nieledwie ją matka skłoniła...
 Staruszka kiwała głową.
 — Drożyła się — wtrąciła — jak to one wszystkie; a takie małżeństwa przecie najlepsze bywają. Z wielkiej miłości zawczasu, potem tylko kwasy i swary...
 Grześ, który słuchał z uwagą, tknięty tem, iż o Balcerównie powiadano jakoby za mąż iść nie chciała, poruszył się ciekawie.
 — A zkądże o Balcerównie wiecie, iż do kobierca ochoty nie miała? — zapytał.
 — Całe miasto wie o tem — rzekł Gąska. — Osobliwa była dziewczyna, bo jej pan Bóg wszystko dał, a tak chodziła zawsze zatęskniona i smutna, jakby najnieszczęśliwszą była. W końcu kumoszki matce otworzyły oczy, że ją koniecznie za mąż wydać trzeba...
 — No, i dobrze ją wydali — odezwała się matka Gąski. — Mąż, chłop dorodny, dobry, stateczny i szpetny nie jest.
 Słuchający syn, palcem się w czoło uderzył, babina to postrzegła.
 — To co? — przerwała — albo ona za dwoje rozumu nie ma... Wszyscy przecie i o tem wiedzą, że ona na kobietę aż nadto oleju ma w głowie. Nie wiem czy nie kłamią, ale rozpowiadali, że pisać i czytać ktoś ją potajemnie nauczył...
 Zarumienił się Grześ i spuścił oczy.