Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/141

do Krakowa lat temu już sporo, pierwsi mnie żywili Balcerowie.
 Staruszka potrząsnęła głową, Gąska tymczasem za rękaw go ciągnął i nalegał.
 — Chodź ze mną...
 Rozum iść nie kazał, a słabość ludzka ciągnęła. Grześ w końcu dał się skusić.
 Dnia tego wprawdzie już wczorajszego ścisku i tłumu nie było, ale wewnątrz dworek pełniuteńki, i muzyka i ochota a okrzyki około stołów, z których miski i dzbany nie schodziły.
 W progu ich powitała Balcerowa, z twarzą zmęczoną i posępną...
 Grześ wsunął się nieznacznie, szukając pani młodej oczyma. Siedziała sama otoczona mężatkami, a mąż jej wesół w drugim końcu izby poił gości... Żona, jak matka, zdawała się znużoną, blada była jak wczoraj, i roztargnionym wzrokiem toczyła po izbie, gdy niespodzianie Grześ się jej nastręczył.
 Lekki rumieniec okrył jej twarzyczkę, i jakby się lękała, aby gość ten jej nie uszedł znowu jak wczora, wstała żywo, śmiało się zbliżając ku niemu...
 Uśmieszek zjawił się na jej ustach...
 Strzemieńczyk widząc ją wprost idącą ku sobie, musiał też naprzeciw niej kilka zrobić kroków. Goście weselni, których pełno było, podweseleni, mało na co zważali, tak byli sobą za-