Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/149

 — Patrzajcie niewdzięcznika! — odezwała się do niego — żebyś to choć zajrzał do nas?
 Grześ ruszył ramionami.
 — Roboty mam siła — rzekł chłodno.
 — Nie plótłbyś, kiedy wiem, że u innych gościsz, u Keczerów i Sowki godzinami siadujesz? Córka i zięć prosili cię, ja także, i doprosić trudno. Masz co do nas??
 — Uchowaj Boże — zawołał Strzemieńczyk zmięszany. — Byliście dla mnie jakby rodzice drudzy, sercem zachował wdzięczne.
 — A okazać nam tego nie chcesz?
 Grześ głowę spuścił. Przyparto go do ściany, zamyślił się i podniósłszy oczy, śmiało spojrzał na Balcerowę.
 — Byliście mi matką — rzekł poruszony — nic dla was tajnego mieć nie chcę. Nie przychodzę do was, aby sobie serca i Lenie nie rozraniać, alboż nie wiecie, żem ją kochał i kocham? Trudno miłość utaić, a ludzie są źli...
 Balcerowa trochę się zmięszała.
 — Kochaliście się dziećmi — rzekła powolnie i niewyraźnie — no, to cóż? została przyjaźń... Lena za wami tęskni... ciągle was wygląda, przypomina i widzieć żąda... Bez złej myśli, jako przyjaciel i brat, czemubyście przyjść nie mogli??
 Zatrzymała się trochę stara i dodała głosem cichszym jeszcze...