Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/151

matka prosiła, opierałam się długo... wreściem musiała dla nich do ołtarza iść...
 — Albożem ja mógł mieć jaką nadzieję? — przerwał Grześ smutnie. — Dlategom właśnie zeszedł wam z oczów, że jej nie miałem... Chcę widzieć was szczęśliwą i dlatego smutnej twarzy mojej tu nie przynoszę.
 — Oh! — zawołała Lena — a ona przecie jedna rozweselićby mnie mogła. Dopóki was tu nie było, choć tęskniłam, alem znosiła lżej samotność, teraz gdy o was wiem, słyszę, tom zazdrosna...
 Jam przy was wzrosła i żyć poczęła...
 Głos jej drżał.
 — Szczęśliwe to były czasy — rzekł student — a co dawniej było wolno, dziś wzbronione...
 — Nie chcę o tem wiedzieć — przerwała kobieta gorąco — jakośmy byli, tak być powinniśmy! Chcecie chyba, abym wam w oczach zmarniała?..
 — A Frączek co powie? — zagadnął Grześ.
 — Frączek? — z lekceważeniem dodała Lena — to tylko powiedzieć może, co ja mu pozwolę! Ani się go boję, ani się przed nim kryć myślę... Wie on dobrze, żeśmy przyjaciołmi byli i musi was za mego przyjaciela przyjąć!
 Ja was widywać chcę i przychodzić musicie do mnie!
 Rozkaz był stanowczy...