Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/160

mi... Przez nich do wnętrza mowy wnijść łatwiej ...
 Starzy pedagogowie spoglądali po sobie... Strzemieńczyk mówił dalej...
 — Z poetów też wybierać potrzeba takich, co w czasach, gdy naród żył, śpiewali, a nie pogrobowych lub tych, co łaciny się uczyli, gdy Latium i Romy nie stało.
 — Więc kogo? — spytał nieco obrażony stary profesor, który słuchając usta wydymał.
 — Niech na to odpowiedzą dzieje, nie ja — odezwał się Grześ. — Złotego wieku Augusta poeci są najpiękniejszą literatury ozdobą; dalej gdy państwo za cezarów pod ich purpurą krwawą chyli się do upadku... z obyczajami język się psuje... Jak w chorym człowieku ciało się wydyma, żółknie i marszczy, tak w chorym narodzie mowa się staje zgrzybiałą.
 Potrząsano głowami, ale nikt zaprzeczać nie śmiał.
 — Pytam — odezwał się po chwili stary — kogóż weźmiesz do wykładu?
 Grześ milczał trochę, jakby nie namyślał się, ale ciekawość chciał tem większą rozbudzić. Oglądał się i uśmiechał.
 — Jak myślicie? — zapytał.
 — Widzimy już — wtrącił drugi z panów kollegiatów — że was, mości Grzegorzu, odgadnąć trudno. Pragniecie nowości i one wam smakują.