Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/208

 Grzegorz głową trząsł.
 — Dali mi miejsce Ezopa przy królu.
 Kobiety spojrzały po sobie nie rozumiejąc.
 — Cóż to jest? — spytały.
 Śmiał się bakałarz.
 — Trudno wytłumaczyć, mam królowi mówić prawdę, a tak słodką, aby ją przełykał — rzekł wreszcie. — Będę wisiał przy dworze, trochę więcej jak błaznem, a trochę mniej niż ochmistrzem ...
 — Nie drwij — przerwała Lena, która nie lubiła, aby ją lekceważono.
 — Mówię prawdę — ciągnął dalej Grzegorz.— Nie dano mi żadnego urzędu, ani obowiązku, królowa chce abym młodego pana miał na oku i ostrzegał go.
 — Toć najlepszy sposób zbliżenia się, przywiązania do siebie i pozyskania.
 — Nieprzyjaciela — dokończył Grzegorz. — Zbrzydzi mnie sobie...
 Kobiety nie chciały tego zrozumieć.
 — Druga konieczność — dodał Grzegorz — że wreszcie suknię, którą noszę, trzeba będzie dać pokropić święconą wodą i wygolić sobie koronę na głowie.
 Westchnął. Frączkowa się popatrzyła na niego i ramionami ruszyła.
 — Nie chce mi się wierzyć w takiego księdza.