Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/209

 — Mnie też — dokończył Grzegorz — ale spieszyć nie będę...
 Smutnie jakoś skończyła się rozmowa. Po chwili despotyczna pani Frączkowa zawczasu zaczęła nad tem boleć, że Grzegorz na zamku zajęty o nich zapomni.
 — A ja tego nie ścierpię — dodała. — Nie było nas do siebie przyzwyczajać, teraz chcesz czy nie chcesz, musisz służyć Frączkowej...
 — Tego się nie zarzekam — rzekł bakałarz. — Nie mam oprócz was na świecie nikogo...
 W złą wyrzekł to godzinę.
 Frączkowa się nagle spieszniejszym krokiem zbliżyła do niego z dosyć zafrasowanem obliczem...
 — Nie w porę wam to oznajmię — rzekła — ale zataić trudno... Właśnieście powiedzieli, że nikogo nie macie, a bodajbyście nie woleli naprawdę nie mieć rodziny...
 — Albo co? — przerwał zdziwiony Grzegorz.
 Kobiety się na siebie popatrzyły.
 — Nie ma co taić — odezwała się Frączkowa. — Drugi już dzień jak tu przychodzi obdarty, pijanica, zawadyaka okrutny, a mieni się waszym bratem Zbilutem i szuka was. Nie chcieliśmy mu o was powiedzieć, abyście wstydu nie mieli...
 Grzegorz pobladł i zerwał się na nogi, ręce łamiąc.
 — Być-że to może! Zbilut tu... Rodzony mój, Boże wszechmocny! W tej chwili!!