Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/214

uliczną, do surowości wdrożony i nieubłagany dla hultajów.
 Wiedział Grzegorz, że Grochowina mieszkał w lichej izbie u Floryańskich wrót i spodziewając się go tam znaleźć, bratu iść kazał za sobą. Zbilut mrucząc ciągnął za nim.
 Grochowina stał właśnie w furcie, gdy nadeszli, na wieczorny obchód swojego kwartału się sposobiąc.
 Pospieszył bakałarz przodem ku niemu, a poznawszy go zaledwie, drab zdjął kołpak z głowy i począł się uśmiechać z dziecinną radością.
 — Grochu mój! — zawołał bakałarz — patrzaj na tego, którego z sobą przywiodłem... pijanicę co się tak zatacza... Jest to mój rodzony brat! Bieda go do tego doprowadziła. Nie mam na razie co z nim począć. Miej nademną miłosierdzie. Weź go do siebie do izby... nakarm, pić mu nie dawaj, włóczyć się nie pozwalaj...
 Wyjął z kalety bakałarz garść denarów i wsypał je w szeroką dłoń Grochowiny.
 — Nim się namyślę, co z nim począć, może się ustatkuje. Zatrzymaj go przy sobie, ale mu za próg nie daj wychodzić i pić nie dopuść!
 Grochowina słuchał z uwagą, potrząsając głową.
 — Jednak — dodał litując się bakałarz — nie bądź za surowym... obchodź się z nim ła-