Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom I.djvu/215

godnie. Jutro przyjdę, aby coś na przyszłość obmyśleć.
 Zbilut stał tymczasem oglądając się dokoła.
 — Słuchajcie — zawołał do brata razem i do nieznanego Grochowiny — a gdzieby tu się posilić? Pić mi się chce wściekle...
 Targnął za rękaw Grzegorza.
 — No, cóż będzie?
 — Zostaniesz tu, dadzą ci pomieszczenie i strawę — rzekł bakałarz. — Naprzód ci się wyspać potrzeba, nim ja z tobą mówić będę.
 — Cóż to to? przecie nie gospoda — odparł chmurząc się Zbilut — wygląda na więzienie...?
 — Izba jest jasna i dobra u mnie — przerwał zwolna go pod pachy biorąc Grochowina, i popychając przed sobą na ciasne wschodki. — Idźmy...
 Grzegorz poszedł też za nimi.
 Weszli do komory sklepionej, dosyć obszernej, w której kątach był nagromadzony rynsztunek wojenny. Parę okien kraciastych, niewiele światła dopuszczających, czyniły ją dosyć smutną. W kącie stał tarczan Grochowiny, a na stole w pośrodku postrzegłszy dzban i kubek, Zbilut wprost nie pytając nikogo, chwycił się do nich. Ale, oboje było próżne.
 Z pogardą postawił je nazad i obejrzał się.
 — Jeść! — zawołał — i pić!
 — Wszystko przyjdzie swego czasu — rzekł