Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/120

 Chmura jeszcze widoczniejsza niż zwykle okrywała czoło młodego pana.
 — Cóż ty na to wszystko? — odezwał się od progu. — Nieprawdaż, mistrzu Grzegorzu, że uczynilibyśmy oba lepiej zawracając nazad do Krakowa!! Zważ, proszę, na Litwie się burzy wszystko, tam potrzeba kogoś... a mnie ślą na zdobycie królestwa nowego, w którem się nie utrzymam?... Wierzę w rozum i radę zawsze zdrową biskupa Zbyszka, ale w tem go nie poznaję. Kaźmierz sam na Litwie, nawet z pomocą dodanych mu, trudnoby sobie poradził... Młody jest i dobry. Nasby tam dwu nie było za wiele... Mam ochotę rzucić tę całą wyprawę, a! i powrócić do Polski.
 Oczy mu błysnęły.
 — Do Polski! do Krakowa! Po co mam wydzierać królestwo cudze, gdy we własnem tyleby było do czynienia! — dodał król, ręce ściśnięte zwieszając.
 — Miłościwy panie — rzekł odwracając się ku niemu Grzegorz. — Wszystko to prawda, ale przychodzi za późno. Litwie, dla Boga, żadne nie zagraża niebezpieczeństwo...
 Zmarszczył się król słuchając.
 — Nie o Litwę idzie — dodał mistrz — ale wam srodze żal Krakowa!
 — A! tak! i z tem się nie taję przed tobą — rzekł Władysław porywczo — a sądzę, że i dru-