Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/150

nie damy naszego pana uwieńczyć inaczej jak tą pobłogosławioną, której królowa Elża wam nie da!!
 Paloczy dziwną minę zrobił.
 — My na to sposób znajdziemy! — rzekł zagadkowo.
 — Jaki? Chyba poślecie Polaków Wyszehrad zdobywać? hę? — odparł uśmiechając się Grzegorz. — Razem z koroną potrzebaby zdobyć i królowę, a tej ani nasz pan ani my dla niego nie życzymy...
 — I bez wyszehradzkiej znajdzie się poświęcana korona — rzekł Paloczy.
 — Nie słyszałem, abyście mieli zapaśną — przerwał Grzegorz.
 — Przecież widzieliście dziś na zgromadzeniu własnemi waszemi oczyma Władysława Garę, któremu straż koron obu powierzona była. Mamy go w ręku, musi nam albo koronę dać lub...
 Tu Paloczy powiódł rękę po gardle.
 — Takich banów i magnatów jak on — rozśmiał się Grzegorz — na gardle nie karzą nigdy; małych ścinają, wielcy uchodzą cali... my mamy na to przysłowie.
 — A my — gorączkowo przerwał Paloczy — przysłowia nie mamy podobnego ani zwyczaju; im przestępstwo większe, a popełni je mąż, któremu ufano i zwierzono wiele, tem kara straszniejszą być powinna.