Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/154

cili się do izby, w której obradowano, odnosząc wyrok królewski.
 Długi dość przeciąg czasu upłynął, nim oznajmiono królowi, że nadeszli węgierscy magnaci, wiodąc z sobą bana Garę.
 Widać było po nich, jak gorącą i namiętną walkę stoczyli. Twarze i oczy były rozognione, piersi buchały, z ust wyrywały się słowa jak bryzgi ukropu. Szli sporząc jeszcze, a Władysław Gara w pół strwożony, na pół roznamiętniony doznanem upokorzeniem, ciągnął za niemi, nie ustając wyrzekać i tłumaczyć się.
 Dopiero w sali umilkli oczekując na króla, który wyszedł sam jeden, a spojrzenia nań dosyć było, aby dowieść, że zdania swojego zmienić nie myśli.
 Kanclerz w imieniu rady począł się rozwodzić usprawiedliwiając uwięzienie, gdy król mówić mu nie dając, przeciął zaraz.
 — Słyszeliście wolę moją, tej nie naruszy żadne dowodzenie przeciwne.
 Gara podniósł głos, bijąc się w piersi i krzycząc namiętnie.
 — Nie wydawałem korony... wyrwano mi ją, stał się gwałt! rabunek! rozbój! Ślijcie, przekonajcie się, pudło jest złamane, pieczęcie pokruszone.
 — Dobrowolnieś ją wydał! — przerwał jeden z magnatów. — Trzymałeś z królową.