Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/209

żna. Z wiernym orszakiem swoim znajdował się w pierwszych szeregach...
 Z południa już, pieszo, straciwszy konia, ranny w twarz, bo hełmu nieostrożnie uchylił, ukazał się nakuliwający Lasocki...
 Grzegorz z Sanoka pospieszył ku niemu.
 — Co się z królem dzieje? — zawołał.
 Zwrócił się i kardynał ku niemu.
 — Z królem! — odezwał się Dołęga. — Nie wiem już ile strzał w nim uwięzło i czy go nie raniła która, alem widział, gdy pędził naprzód i rozbijał a siekł pogańców!
 Podkanclerzy hamował go napróżno... Ustąpić nie chciał, choć na góry te wdrapać się za niemi nie można, na karki nam spada ta szarańcza...
 Cesarini pobladł. On sam nareszcie dojrzał niebezpieczeństwa i strwożył się o króla.
 — Wezmijcie konia mojego — odezwał się — a jeśli siły macie, jedźcie ku królowi, zaklnijcie go, aby powracał. Na lepsze czasy zachować mu się potrzeba...
 Mrok zaczynał padać, gdy w końcu wojsko, które na pierwsze wyniosłości cudem męztwa się spięło, zadawszy Turkom niemało ciosów, bo stoki były niemi usłane, zwolna dla nocy samej cofać się zaczęło...
 Grzegorz z Sanoka upatrywał króla tylko, Cesarini niecierpliwszy jeszcze wyjechał naprzeciw