Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/229

 — Pójdzie ten pokój w kawałki!!
 — Lepiejby go niedopuścić — rzekł Lasocki równie cicho.
 — Niepodobna!! — przerwał niecierpliwie kardynał. — Kopano dołki pod nami, wpadliśmy w nie... wprowadzim z kolei kopaczy...
 Położył palec na ustach.
 — Słuchajcie mnie, proszę; nie sprzeciwiamy się pokojowi, pomagamy do niego...
 Poruszył ramionami żywo.
 — Tak, ale wyprawa przyjdzie do skutku i będzie świetną, będzie zwycięzką... daję na to głowę moją. Pamiętajcie! jesteśmy za pokojem...
 Przeszedł się po izbie raz i drugi kardynał, pociągając mucet i poprawiając czapeczkę na głowie.
 — Wiecie warunki? — zapytał — ja się ich domyślam. Despocie oddaje zapewne Turek zabrane zamki i miasta... a Huniady?
 — Huniademu oddaje Jerzy to, co z nadania Alberta i Władysława na Węgrzech posiadał...
 — Panowie pamiętali, że pierwsza miłość od siebie! — rozśmiał się kardynał. — Nie dziwuję się despocie, nie pojmuję wojewody!! Huniady! ten nasz wódz i bohater!!
 — To też pokój nie jest jego sprawą, ale despoty. On Huniada namówił, wciągnął, zbałamucił, opętał. Wielki wódz dał się omamić.