Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/232

 — Cóż to zowiesz dobremi warunkami?? — uśmiechając się spytał kardynał.
 Arkadiusz pilno mu w oczy patrzył i ramionami poruszając, rzekł:
 — Mówią o dobrych warunkach, ale ja, ja ich nie wiem!! Lecz... czy by król, pan nasz miłościwy, w którym taki zapał do boju goreje, przystał na to?!
 Cesarini ramionami poruszył, udając obojętność. Obrócił wszystko w żart.
 — Któż wie? gdyby sułtan Amurat opuścił Adrianopol i z całą swą tłuszczą powrócił do Azyi!!
 Arkadiusz przymuszonym śmiechem odpowiedział, ale oczy jego nie schodziły z kardynała.
 — A przewielebność wasza — rzekł — cobyście trzymali o pokoju?
 — Ja, mój Arkadiuszu — odparł kardynał — z powołania, jako duchowny, jestem człowiekiem pokoju. Wszystko zależy od tego, czem go okupić potrzeba...
 — Pogłoska ta jeszcze do was nie doszła? — zapytał Grek.
 — Dotąd nic nie wiem — odezwał się Cesarini.
 — Zdaje się jednak, że listy jakieś przyszły od Huniady do tutejszych panów — zniżając głos dodał poufnie gość, który nieśmiejąc siąść stał w uniżonej postawie. — Węgrzy sobie do-