Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/237

dlę się do was, jeźli słuszny a godny.... nie odpychajcie go...
 Złożył ręce, w których trzymał książkę modlitw i stał tak przed królem, patrząc mu w oczy.
 Władysław zdawał się nieco wzruszonym, lecz wprędce wróciło mu usposobienie, z którem przyszedł; tęsknota za sławą, za wojną, za tą aureolą rycerza chrześciańskiego, której pożądał.
 — A — zawołał — ty dobrze wiesz, czem mnie złamać możesz! Przypominasz mi Polskę i pierwszy względem niej obowiązek. Widziałeś sam, byłeś świadkiem, że go spełnić żądałem, że chciałem jechać, żem postanowił...
 — A kardynał to jednem słowem w niwecz obrócił! — wtrącił Grzegorz.
 — Nie kardynał! wszyscy, wszyscy mnie błagali, abym pozostał — odparł Władysław. — Ta wyprawa ma być stanowczą i ostatnią!
 — Losy wojny niepewne — odezwał się mistrz smutnie. — Największe nadzieje zawodzą. Jeżeli pokój możliwy, królu...
 Tu Grzegorz przykląkł na jedno kolano.
 — Zaklinam cię.
 Władysław uchwycił go za ramiona.
 — Grzegorzu mój, ojcze kochany — rzekł. — Ty wiesz, ja nie zależę od siebie. Papież, ojciec nasz, Paleolog, królowie, książęta... żądają tego