Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/255

 Król wzdychał...
 Toż samo utyskiwanie powtórzyło się w Budzie.
 Dnia jednego kardynał z taką mówił gorącością, z takiem przejęciem, że łzy niemal młodemu panu wycisnął.
 — Ojcze mój — wyrwało się z ust Władysławowi — nie krwawcie mi serca. Stało się, przysięgę złożyłem, jest świętą przysięga!
 Cesarini ruszył ramionami.
 — Przysięga niewiernym, nieprzyjaciołom Chrystusa! podchwycona, przynaglona przez Huniadego i despotę? Co warta taka przysięga! Nic!! Papież i ja rozgrzeszylibyśmy, gdyby ją złamać przyszło...
 Król pobladł i drżeć zaczął.
 — Ojcze mój — odparł wychowany w poszaszanowaniu nietylko przysięgi ale danego słowa, młody Jagiellończyk — wybyście mnie może rozgrzeszyli, ale moje sumienie nigdy!!
 Na ten raz, nie popierając swojego zdania, Cesarini skrzywił się pogardliwie i zamilkł.
 Wieczorem król ułamek tej rozmowy powtórzył Grzegorzowi z Sanoka, który słysząc to zadrżał i ręce załamał.  — Królu mój — rzekł — przysięga każda jest świętą... poganom czy wiernym dochować jej potrzeba. Kardynał jest uniesiony wielką myślą zagłady nieprzyjaciół krzyża Chrystusowego, ale