Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/274

 — Nie może to być! — zaprzeczył Zawisza.
 — Jak, nie może! — odparł Grzegorz — wszakże szpiegi nasze, co na to patrzali, pod przysięgą zeznali...
 — Od Orszowej nam dobrze szło — dodał z wozu, podnosząc się i na łokciu opierając Jan z Rzeszowa. — Mieliśmy iść wprost na Adrianopol i tam z flotą i posiłkami się połączyć, a no za mało nas było, aby się tak ważyć. A dlaczego za mało, niech odpowie...
 — Kardynał Cesarini! — namiętnie dorzucił Grzegorz.
 — Co tu na kardynała zrzucać winę — sprzeciwił się Zawisza. — Nie on winien, ale ci, co go wysłali, a którym zawierzył. Idzie sam z nami, nie jak kapłan, ale jak żołnierz i losy nasze dzieli...
 — A nie obrachował na jakie nas naraził — niechętnie mruknął mistrz.
 — Wy bo go nie lubicie! — rzekł Zawisza.
 — Ani się z tem taję, że mu za złe mam, iż króla pchnął, gdzie być nie powinien. Tego mu przebaczyć nie mogę — rzekł Grzegorz...
 — Zamku żadnego bez dział po drodze zdobywać nie mogliśmy — odezwał się Wątróbka — a i to złe, bo w nich załogi tureckie się gnieżdżą i poza nami zostają.
 — A czemże je brać było? — odezwał się Wątróbka. — Działek mamy ino dwoje i to ma-