Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 020.jpeg

zwierza w lesie, byś biednemu zagrodnikowi trzodę dusił psy twojemi, wściekłemi jak ty! i dziecko mu chciał porywać.
 Pawlik jak skamieniały słuchał, ale gniew w nim drgał.
 Wojusz skinął.
 — Na zamek! Psy na sznury! służbo ty pana warta!
 Odwrócił się do dwu pachołków, którzy wnet skoczyli z koni.
 Pawlik jeszcze stał niemy, gdy Wojusz powtórzył głośniej.
 — Na zamek!
 Młody odwrócił głowę i zamruczał.
 — Długo ty mi myślisz rozkazywać? ty?
 — Póki mnie ojciec twój od tego ciężaru nie zwolni — odparł Wojusz, — dopóki ja za ciebie odpowiadać muszę Bogu, Jazdonowi i pamięci twéj matki.
 — Na zamek! — powtórzył raz jeszcze.
 Ale chłopię zuchwałe, uparte, nie ruszało się.
 — Związać każę i powiozę jak barana! — krzyknął stary. — Potem ojcu do nóg padnę, niech z wami robi co chce. — Mnie już was dosyć! Wolę śmierć niż dozór nad tobą.
 Na zamek!!
 Psy już były na sznurach i zmęczone posiadały dysząc, a krwawe liżąc pyski. Pachołkowie posłuszni dosiedli koni, tylko Pawlik się nie ru-