Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 149.jpeg

z uwagą, ale na Dzierżykraja patrzał nie spuszczając go z oka.
 Szeptanie to krótko trwało — a Biskup nie dał poznać po sobie by na nim najmniejsze uczyniło wrażenie.
 Walter, ażeby się nie podać w podejrzenie, iż z Biskupem chciał się na swą rękę porozumieć — szybko ustąpił kroków parę.
 Milczenie trwało dobrą chwilę...
 Dzierżykraj spoglądał obojętnie to po izbie, to za okno, na ostatek, gdy cisza ta, kłopotliwa dla wszystkich nie ustawała, a ks. Paweł ostygł nieco — przybliżył się doń i rzekł łagodnie.
 — Przynosimy Miłości Waszej słowa pokoju i zgody. Nie odpychajcie ich. Należy wam zadość uczynienie, nikt nie przeczy.
 Mówmy o niem. Książe Bolesław chociaż się winnym nie czuje, bo jego usposobienie źle wytłumaczono, nadużyto słowa niezrozumianego. — Książe pomimo to, gotów jest ponieść karę.
 — Karę? jaką ja mu naznaczę? — zapytał Paweł dumnie.
 — Nie, ale na jaką wy się zgodzicie, gdy umowa stanie — rzekł Dzierżykraj.
 — Naprzykład? — krzyknął Paweł unosząc się. — Musi mnie przebłagać publicznie!
 Dzierżykraj głową potrząsnął.
 — To być nie może, — odparł, — on nie przewinił, a dostojeństwo jego nie pozwala na to.