Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 158.jpeg

 Lecz zaledwie drzwi się za niemi zamknęły, gdy Biskup sam pozostał, ogarnęła go złość taka, że włosy na głowie i szaty począł targać na sobie.
 Swoboda! zemsta! więzienie! przesuwały mu się przed oczyma. Źrenice krwią nabiegłe wlepił w podłogę, stał osłupiały.
 — Dla zemsty! dla zemsty na wszystko przystać muszę! — rzekł w duchu. — Poznają mnie! Nieznają mnie!
 Zbliżył się ku drzwiom, za któremi stały straże.
 — Posłów krakowskich przywołajcie! — rzekł stłumionym głosem.
 W podwórzu widać było ich konie, oni sami poszli się z Leszkiem żegnać, który nudził się odwiedzinami, a gniewny był, że mu więźnia zostawiano.
 Z posłuchania od księcia odwołano ich. Dzierżykraj nie dał poznać po sobie, iż rad był, że mu się zwiastowało zwycięztwo. — Wyszedł powoli. Walter biegł z oczyma wesołemi, nadzieja mu się uśmiechała.
 Pawła zastali w pośrodku izby, rękami ujętego w boki z miną dumną i rozsierdzoną.
 — Chcę być swobodnym, — zawołał — nie taję tego! Mówcie raz jeszcze, jakie mi zadość uczynienie dać możecie... Mówcie!
 — Mam powtórzyć słowa moje? — zapytał Dzierżykraj.
 — Nie dasz mi więcej nic?