Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 023.jpeg

 — Miła moja! Sonka! Sonka! miła! patrzajcież! A co? hę?
 Biskup spojrzał, Sonka się rozśmiała, Rogatka uradował.
 — A ty trutniu, graj! — krzyknął do siedzącego u komina. — Twoja psia powinność, dzień i noc... My gadamy, graj...
 Grajek, którego Żabką zwano, począł zaraz pobrzękiwać z cicha, starając się wielką swą biegłość pokazać. Sonka półgłosem mu wtórowała wcale się o Biskupa nie troszcząc.
 — A wy tu... tu... tu... co u licha robicie? — zaszeplenił Rogatka.
 — Po drodze, chciałem się Miłości Waszej pokłonić — odparł Paweł.
 — Moja miłość nędzna — zaśmiał się prędko bełkocąc Rogatka — licha warta miłość moja! Grzywien w skarbcu niema, beczki mi ta gawiedź powysuszała, chleba pożyczam, mięso rzeźnicy dają śmierdzące... Cała pociecha... ot... o!
 Wskazał na Sonkę, która się pyszniła i śmiała.
 — I oto ten niezdara Żaba!
 Ręką na grajka zmierzył.
 — Śpiewaj, bydle jakieś!
 Grajek silniej w struny uderzył.
 — Śpiewaj tę... o malinie, dziewczynie — Biskup jej nie posłyszy chyba od ciebie, a ładna..
 Począł się śmiać.
 — E! ty Biskupie — dodał — ty bo także