Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 112.jpeg

 Gość odpowiedział wzrokiem zdumionym i pomyślawszy nieco, rzekł.
 — Na to aby sobie druhów nie zrobił — poradzi się.
 — Radźcież! — dodał Biskup.
 Siedzieli znów popijając.
 — Żegota, wojewoda nasz nie mówi co czuje — rzekł przybyły — ale mu i było i jest wszystko nie do smaku... Da nam rękę.
 Biskup wesołą twarz zrobił.
 — Ja, nie jestem go pewny.
 — Ja zaś co wiem, to wiem, i przy swoim stoję.
 — A z Sandomierza? — spytał Biskup.
 — Krystyn mi powinowaty — odpowiedział gość — przez niego pójdzie się dalej.
 Bardzo cicho i żywo ks. Paweł dodał schylając się do ucha.
 — Ale dziś, dziś trzeba wielką miłość i zgodę wykładać na misę, aby nie zwąchał co się warzy.
 — Nie widzi daleko — wtrącił drugi.
 — Toć prawda, ale drudzy zań...
 Przeszli do innej treści.
 — Gryfina — odezwał się Biskup szydersko — zażąda teraz więcej niż kiedy potomka. Jużem ja jej raz służył dobrą radą gdy czepiec zrzuciła i wrzawy a sromu narobiła Czarnemu. Teraz mam też czem ją sobie zjednam... a w oczach ludzi zohydzę!