Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 158.jpeg

 Kiedy nam pożarem grozicie, powiem dziś jeszcze mocniej niż wczora — nie poddamy się — palcie.
 Gdybyście moc w sobie czuli, nie ogniem, ale szturmem byście grozili!
 Drogomir zamilkł trochę, poczuwszy, że niemiec może miał słuszność. — Wybuchnął potem krzykiem okrutnym, który tylko złość znaczył.
 — Spalemy miasto, potem was! chłopy jakieś! włóczęgi! Nie stało wam własnej ziemi, żeście do nas po chleb przyszli i myślicie z nami wojować!
 — Nie żebrać my do was przyszliśmy, ale pracować na chleb — to prawda! — odparł Sas dumnie. — I my żebraki jesteśmy panu wierni, gdy wy jego dzieci, sprzedaliście go jak Judasz Chrystusa Pana.
 Na ten wyrzut krzyk powstał wielki. — Wójt zaczerwieniony gniewem, wołał.
 — Zamku nie damy!
 Zszedł zaraz z wyżek. Ukazała się głowa Lumpy, który czapką się kłaniał.
 — Jeżeli krzesiwa i huby na podpał brak — odezwał się — pan wójt oświadcza, że go wam dostarczy. Pod jego dom pierwsza głownia...
 Spalcie i mój jeśli znajdziecie!
 Posypały się kamienie miasto odpowiedzi. Lumpa znikł, gniew na dole wrzał srogi.
 Drogomir jeszcze nie dając za wygraną, stał