Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 159.jpeg

u wrót ze swemi, choć już nadziei zastraszenia niemców nie było...
 Kilku zbiegło do Wojewody i Biskupa, bo tam na odpowiedź niemców oczekiwano.
 Gdy ją przyniesiono, wszystkim oprócz ks. Pawła, oblicza się zasępiły.
 — Wiedziałem ja z góry, — rzekł Warsz, — iż z niemcami sprawa nie będzie łatwa. Tylko głodem ich wziąć możemy.
 — A szturmem?
 — Wątpliwa, — odparł Wojewoda. — Nie jeden ani dwa razy drapać się trzeba będzie na wały i dużo ludzi stracimy. Bieda i to już, gdy prawowity pan, krwią się musi stolicy dobijać!
 — Palić więc miasto! palić! — wołał Biskup w gniewie. — Znam tych ludzi, gdy zobaczą płomienie, a swoje dobro zniszczone, ustraszą się.
 — Gdy w rozpacz wpadną, — rzekł Warsz — nie mając nic do stracenia, tem zajadlej walczyć będą.
 Żegota zdanie to zdał się podzielać.
 — Pójdzie płomień po mieście — dodał kasztelan, — może i wasz dworzec spłonąć i kościoły, które są na chwałę Bożą wzniesione, i klasztory i kupców gospoda.
 — Kościoły z muru są znaczniejsze, — odparł Biskup gwałtownie — nic się im nie stanie. Spłoną dachy, to je na nowo ołowiem pokryjemy. Niech