Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Tomko Prawdzic 037.jpeg

miej — swięta i śliczna odpowiedź! Otóż masz z ust matki rezolucją finalną.
 Tomko z uszanowaniem pocałował matkę w kolano ale milczał.
 — Jeszcze ci nie dosyć?
 Milczał uparcie.
 — Postanowiłem, odezwał się po chwili, życie poświęcić poszukiwaniu prawdy.
 — Ale pocóż szukać znalezionego?
 — Nie wszyscy, kochany ojcze, mają szczęście w swiętą taką prawdę wierzyć, rzekł Tomko. Każdy ma swoją wiarę, swoją prawdę, a cudzą fałszem zowie. Po szerokim świecie tysiące mniemanych prawd chodzi; mnie się zaś widzi, że powinna by być jedna tylko wielka prawda, jak jedno jest słońce co nam przyświeca i Bóg co nas stworzył.
 Rodzice spojrzeli po sobie, a ojcu nagle przyszedł na pamięć ów sen dziwaczny, który urodzenie Tomka poprzedził. Pobladł stary, ruszył ramiony i nic nie rzekł.
 — Pytałżeś się kogo o te twoje mary? wybąknął po chwili.
 — Wszystkich.
 — Cóż ci odpowiadano?
 — Każdy co innego.
 — Musi to być coś na kształt tego, że prawda z każdej strony inaczej się wydaje. Ale po co waści ten klin sobie bić w głowę — kie licho ci go naniosło? Co tobie