Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Tomko Prawdzic 054.jpeg

gmachy. Dawne wiary były przygotowaniem do jedynej do prawdziwie boskiej, moje dziecko, w której mieliśmy się szczęście narodzić. Świat więc nie był bez prawdy; on jej oczekiwał, przeczuwał ją, gotował się na jej przyjęcie. Dziś zaś już zewnątrz wiary niema, nie może być prawdy. Czegóż chcesz i pożądać możesz więcej nad to, co ona dać ci może?
 — Prawdy całej, wielkiej, jasnej, ogólnej, jedynej, zawołał Tomko, któraby była prawdą dla wszystkich zarówno, wszędzie i zawsze.
 — To jest — jeden Bóg tylko! odparł ks. Sycyna spokojnie.
 Zamilkły; za chwilę German poprawując peruki i naśladując głos Tomka, który milczał zamyślony, dorzucił:
 — Powiedz nam ojcze wielebny, co jest prawdą prawd wedle wiary?
 Ksiądz kanonik ruszył ramionami.
 — Zaiste, rzekł, osobliwsze pytanie, które tylko wielkiemu głupcowi przebaczonem być może, dziecko moje. Za takiego cię mając w tej chwili, lituję się nad dawnym uczniem , którego mam za mente captum i odpowiadam: Prawdą jest Duch.
 Duch jest; ciało stworzone z niczego tchnieniem Bożem, tchnieniem ducha, zdaje się być.
 Bóg jest czystym duchem, i wszelka prawda jest czysto duchowną. Wszelka materja znikomością jest, fałszem, niczem. —
 Ciało: to szatan, to złość, to niedoskonałość, zgnilizna