Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Tomko Prawdzic 112.jpeg

 Tomko z Baronem pozostali sami na chwilę w przedpokoju, gdzie jeden chudy kanarek trzepiotał się po klatce. Drzwi otwarte do bawialnego ukazywały w nim kilka starych krzeseł, kanapę z włosienia i stolik dość nieczysty. Z trzeciej izby głos ich dochodził gderliwy, wybuchający chwilami w śród sprzeczki jakiejś dość żywej.
 — Ba! pomyślał Tomko, Filozof ani chybi dysputuje.
 Mimowolnie w krótce też i dysputy dosłyszeli.
 — Twój zastaw nic nie wart.
 — Wielmożny panie, perły.
 — Zbieranina nierównej wielkości i wody.
 — Wielkość! woda! rozumiem, rzekł roztargniony Tomko, jest to dysputa o początku wszech rzeczy.
 Ale następne wyrazy wywiodły go z błędu.
 — Dam dziewięćset ani szeląga więcej.
 — Wielmożny panie! półtrzecia na miesiąc i z góry czy to może być?
 — Chcesz, niechcesz, jak ci się podoba.
 Potem umawiano się ciszej, Tomko już nic zrozumieć nie mógł.
 — Są to formuły, mówił w duchu pocieszając się, potrzeba być wtajemniczonym.
 Nareszcie drzwi się otworzyły i w szlafroku zatłuszczonym, z gołą wyschłą i pomarszczoną szyją, łysy, w okuarach, wszedł mistrz.
 — Kłaniam się! rzekł.
 Tomko przystąpił z uszanowaniem, pocałował go nawet w rękę podobno i zaczął mówić: —