Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom I.djvu/052

 — Niemca! Niemca aby nasze siły ze skóry jego wywlokły i nową mu dały? — zawołał Mszczuj. — Zaprawdę widziałem dużo naszych co się poniemczyli, ani jednego Niemca coby się znaszył... Gdyby się i mowy nauczył i strój wdział, i przygłaskać dał, siedzi w nim zawsze coś co mi śmierdzi.
 — A wszyscy chrześcianie braćmi są — rzekł Biskup — o tem zapomniałeś.
 — Nie, ino chcę aby brat każdy u siebie siedział a do zagrody mi się nie wpierał — rzekł Mszczuj. — Im się chce naszej ziemi! Nie mogli jej zawojować orężem, chcą ją posiąść bez krwi rozlewu... przebierając się za czeladź i służąc nam... Ano bieda temu żupanowi co na gród puszcza przekupniów nie znając ich... Nocą mu wrota nieprzyjacielowi otworzą... Ja ich ani panami, ani sługami nie chcę mieć, a braćmi za drzwiami...
 Widząc że Biskup milczy głowę spuściwszy, ciągnął dalej.
 — Nie mogli nas pożyć inaczej, mądry naród na sztukę się wziął.
 Królom i książętom poczęli żony stręczyć, bodaj z klasztorów.
 Biskup syknął.
 — Tak ci było — dodał Mszczuj — Bolesław mniszkę zaślubił, nie wyklęli go.
 — Złem to było — rzekł Biskup.