Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom I.djvu/123

 — Owszem, — odparł Leszek żywo — wy mi jesteście najlepszym opiekunem i ojcem...
 — Ale z miłości i troskliwości ku wam — zawsze złe wieści przynoszę...
 — Czyż złe? ojcze mój? — spytał książe ręce składając...
 — Życie wszelakie twardem jest, a samiście rzekli, — odezwał się Biskup, — im kto wyżej siedzi.
 — Radźmy więc na to złe — żywo rzekł Leszek, — radźmy aby je usunąć. — Lecz wy, ojcze mój drogi — dodał, — wy z tej ojcowskiej waszej pieczołowitości nademną, często może więcej widzicie złego niżeli jest... Ja radbym i w zło i w złych co je sprawiają nie wierzyć...
 — Przecież, miłościwy panie, — westchnął Iwo, — dopuszcza Bóg zło aby było dobrego probierzem...
 Nastąpiła milczenia chwila.
 — Sam będąc dobrym, — dołożył Iwo, — nie chcesz, miłościwy panie, wierzyć w ludzką przewrotność.
 — Lecz, o kim mówicie? — nagląc i spiesząc aby prędzej się uwolnić — zawołał książe.
 — Zacznijmy od Odonicza — odezwał się Biskup, — ze złych pono ten najgorszy, jeźli pierwszeństwa nie trzeba jeszcze przed nim dać szwagrowi jego Światopełkowi. Odonicz chciwy jest panowania jak dziad jego Mieszko, ma jego