Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom I.djvu/141

 — Tak — dodał gniewnie prawie — kto nie z nami ten jest przeciw nas.
 — Naprzód z Bogiem być muszę, — odparł miarkując się mistrz Andrzej.
 Nie zważając już na brata, z wielką gwałtownością rozpoczął Jaszko.
 — Dość mam tego życia sromotnego, — zawołał. — Kryć się muszę jak złoczyńca, wdziać mi zbroi nie wolno. — Lada urwisz Odrzywąs może mnie jak zbiega pochwycić i wydać... Już mi się to psie życie uprzykrzyło!
 Marek przerwał mu surowo.
 — Dziękuj Bogu żem cię ocalił! Czego ci się zachciewa? oszalałeś.
 Oczyma wskazał mu na drugiego syna, lecz Jaszko nań wcale nie zważał.
 — Jadę ztąd precz! — rzekł stanowczo...
 — Dokąd? — spytał ojciec...
 Nim Jaszko miał czas odpowiedzieć, mistrz Andrzej wstał do pożegnania ojca.
 — Idziesz już? — rzekł z wymówką Wojewoda.
 — Mam moje godziny kapłańskie — odparł zimno Andrzej...
 Jaszko się dziko uśmiechnął przez ramię nań spojrzawszy. Księdzu pilno odejść było, zdala skłonił się bratu, który się zwrócił i krzyż za nim zrobił w powietrzu.
 Gdy Andrzej odszedł, Wojewoda z niechęcią i wyrzutem spojrzał na syna.