Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom I.djvu/150

 — Mówicie o Mszczuju Waligórze? — zapytał książe... Cośem słyszał iż tu jest...
 — Brat go przywiózł mimo woli, — dodał Wojewoda.
 — Mimo woli Waligóry ściągnąć trudnoby było — odezwał się Leszek, — bo to żelazny człek...
 — Nie ten już co był — wtrącił Marek...
 Książe spojrzał.
 — Dobrze iż Biskup go ma, bo rodzinę kocha, a tej się dla Chrystusa wyrzekł całej. — Z Jacka i Cesława pociechy mało, bo ci Bogu więcej niż stryjowi służą. Święci i to młodzieniaszkowie!
 Książe głowę skłonił.
 Po chwili zapytał Wojewodę.
 — Co Mszczuj tu myśli poczynać, nie wiecie?
 — Nikt go nie widział jeszcze — odparł Marek.
 — Ani ja — potwierdził książe.
 — Że mnichem za przykładem synowców nie zostanie — mówił Wojewoda — zda się pewnem, bo nie czas... a i córki ma, co pieczy potrzebują.
 — Z córkami tu jest? — spytał Leszek.
 — Zda się że ich tu nie ma...
 Mówił potem Wojewoda o innych rzeczach, usiłując Leszkowi tak właśnie odmalować wszystko jak on mieć pragnął. Nie kazał mu się lękać niczego, lekceważąc prawił o Odoniczu, wzgardliwie o swym powinowatym Światopełku, z poszanowaniem dla Konrada.