Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom I.djvu/157

jak dziecku po cichu nuciła i chudemi rękami znaki jakieś robiła nad nim...
 — Nielitościwi ludzie! nielitościwi! — zawołał ksiądz do Gerona — otóż was opuścili...
 Ciężki chód koni krzyżackich tętniał coraz się oddalając.
 — No — a litościwi się znajdą co nas przytulą! — odparł Gero, spoglądając na niego... — Jużciż w tej szopie otwartej na cztery wiatry porzucić nas byłoby srogiem barbarzyństwem, bo, ja jak ja, ale Hans tu do tygodnia, gdy go chłód nocny obejmie — zginie marnie...
 — Szopę chyba oprawić trzeba! — szepnął ksiądz, — bo do zamku ani myśleć... Zrobię co mogę.
 Gero ruszył ramionami.
 — Ojcze — rzekł śmiało, — ja ufam że wy coś wymyślicie...
 Ks. Żegota nie mówiąc nic — głowę potrząsając, chodził i coraz to stawał nad Hansem.
 — Dzierla, — odezwał się do baby pół głosem — może on żyć?
 Zapytana przybrała minę wyroczni, spojrzała na chorego, przyłożyła mu rękę do czoła, wskazała na grubo obwiązaną nogę, rozpostarła ręce, podniosła je do góry... — westchnęła...
 — W dobrej izbie, na posłaniu wygodnem, jakby go noc i dzień nie odstępować — poczęła żywo — czemuby nie miał żyć? Czyto z takich