a prawdę mów. Jaki u was wiatr wieje ku Krakowu?
My tam Leszka mamy dosyć, z nimby skończyć trzeba...
— Tak? już? — spytał Nikosz.
— Albo nie czas? — odparł Jaszko... — Odonicz ze Światopełkiem poczęli... Konrad mu w posiłek nie przyjdzie — no? a wy?
— Książe Henryk już nie pójdzie teraz nigdzie chyba do kościoła — rzekł Nikosz. — Kto wie? gdyby Leszka nie stało? a póki on żyw, nie! nie! Strzyma słowo. Pobożny pan, księżnaby mu go złamać nie dała, a on jej we wszystkiem posłuszny.
— Tak u was? — przebąknął Jaksa — to — źle... A młodzi?
— Młodych dwu z sobą się gryzą... a jeszcze mocy całej w rękach nie mają. Wielkorządcami są a ojciec głową. — Bez ojca i matki nie zrobią nic...
Jaszko się zamyślił.
— No — to po was nam nic — rzekł.
— Komu, nam? — wtrącił Nikosz.
— Tym co Leszka się chcą zbyć — począł Jaszko.
— Nie przyjdzie to łatwo — rzekł opasły. — Siedzi on mocno, panowie biskupi wszyscy za nim, rady mu nie dacie...
— Toć — zobaczemy — odezwał się Jaszko[1] —
- ↑
Błąd w druku; brak kropki lub następny wyraz (Ja) winien być mała literą.
