Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/057

 — Jużem się wyrwał! — odparł Jaszko, — ale o tem potem. Co u was za zamęt! Co się dzieje!
 — U nas mało kiedy inaczej — krzyknął Gromaza — albo Prusacy na karku, albo już na nas wsiedli... Uciekaj do lasu, pędź na błota! Spokojnie jednej nocy nie wyspać!
 A tu miłościwego pana nie ma, i rycerze niemieccy wczora przyjechali w gościnę, w sam czas gdy myby z domu radzi drapnąć.
 — A gdzież książe? — spytał Jaszko.
 Gromaza ruszył ramionami.
 — Mnie się on nie spowiadał gdy jechał — rzekł. — Nie ma tego zwyczaju... Coś mu przypadnie, ruszy w świat... potem gdy się go najmniej spodziewają, jak piorun wpada nazad.
 O! już tu u nas życie!
 — Cóż Prusacy grożą? — spytał Jaszko.
 — Nie grożą ale już na granicy łupią — zawołał Gromaza, — jak im zasmakuje nasze mięso, gotowi i pod Płock...
 — Któż u was hetmani gdy księcia nie ma?
 Na to pytanie Gromaza ramionami zżymnął.
 — Kto będzie dowodził, nie wiem, — rzekł i zniżył głos. — Od czasu jak nam nie stało Krystyna z Ostrowa Wojewody, nie mamy nikogo...
 Rozśmiał się złośliwie...
 — Chyba ks. Czapla weźmie na się zbroję,...
 I wnet poprawił się łowczy.