Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/096

mówił Jaszko. — Odonicz ze Światopełkiem silni są, tutejszy pan bronić brata nie będzie.
 Słysząc to nieznajomy głową tylko poruszył.
 — Na co więcej? — dodał Jaszko. — Leszek łatwowierny, wziąć go łatwo... Albo to zamków i lochów nie ma gdzie go posadzić?
 — Z lochów ludzie wychodzą — mruknął nieznajomy pan.
 Po chwili milczenia uderzył go po ramieniu.
 — Milczże tu z tém — dodał — a nocą, jeźli ci się chce, możesz się przyłączyć do moich.
 Jaszko się pokłonił dziękując.
 — Wiele z sobą czeladzi masz? — zapytał — zwracając się pomorzanin.
 — Kilkoro tego ledwie jest, bom się z Krakowa pokryjomu wymykał.
 — Konie dobre?
 — Nieustaną — rzekł Jaszko.
 — Choćby noc i dzień!
 Potwierdził to Jaksa.
 — Idźże, a żeby o tem co ma być, nie wiedział nikt. Powiedz znajomym, że do Krakowa powracasz...
 Wskazał mu na drzwi i palec położył na ustach. Jaszko się pokłonił i wyszedł.
 Gdy w podworcu ochłonął, sam się sobie dziwował. Nie był skłonnym przed ladakim się ukorzyć, a ten człek nieznany postawą i głosem tak nad nim zapanował, iż się przy nim czuł sługą.