Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/100

twerpii, Hildesheimie, z Arras, z Bruges, z Trewiru i innych miejsc wsławionych niemi.
 Mnich opowiadał o cudach za ich przyczyną dokonanych, w tłumie słychać było jęczenia, płacze i głośne wykrzyki do Boga o miłosierdzie. Zastęp wielki kaleków po za tłumem stojący, czekał na swoją kolej, aby i on cząstkę łaski w ostatniem błogosławieństwie ogólnem otrzymał.
 Mszczuj przecisnąwszy się do puszki, w której składano ofiary, złożył w niej swoją, myśląc tęsknie o Białej Górze i o pozostawionych w niej dzieciach. Od kilku dni niepokój i tęsknota za niemi nie opuszczała go.
 Dopełniwszy tego, zwrócił się zaraz w bok, aby tłumu uniknąć i chciał precz iść, gdy tuż prawie, obok wystawy relikwij świętych, ujrzał z przestrachem u ściany, na małem podniesieniu stojącego człowieka, odzianego licho, który za szyję obręczem żelaznym ujęty był i przykuty do słupa, a ręce miał w tył związane. Twarz jego już odrętwiała z umęczenia i sromu, była straszna wykrzywieniem zwierzęcem, oczy krwią nabiegłe, rozczochrany włos, otwarte usta z wargami spalonemi i nabrzmiałe żyły szyi — widok jego wstrętliwym czyniły. Był to pokutnik do kościelnej kuny za jawnogrzesznictwo wsadzony. Chociaż tłum go otaczał, nikt na niego nie zwracał uwagi, biedak stracił był poczucie wstydu i męczarnia ciała zwyciężyła mękę ducha.