Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/107

jego rycerstwo trzyma i duchowni, a jak on tam stoi...
 — Biskup sobie tego życzy? — zapytał zadumany Mszczuj.
 — Tak ci jest, z tém mnie wysłał — szepnął kleryk — i kazał mi z wami i przy was być.
 Waligóra ramionami ruszył.
 — Pewnie żeś potrzebny przy mnie, bo więcej zobaczysz i posłyszysz aniżeli ja — rzekł spokojnie — a prawdę powiedziawszy, sambyś lepiej sprawił to poselstwo nademnie.
 Kumkodesz się chwycił za głowę.
 — Jezu miłosierny — wykrzyknął — co mówicie, a na co się urągacie biedocie mojej. — Jam ci głuptaszek boży, służka mały... chyba że jako drobne stworzenie wcisnę się łatwiej gdzie do kąta...
 — Więc gdym już powracać miał — westchnął Mszczuj, — gnacie mnie dalej... do Poznania! Pana brata słuchać muszę... i pójdę wnet na gród domagać się odpowiedzi.
 Kumkodesz głową potrząsł.
 — Nie spieszcie, — Miłość Wasza — rzekł — abyśmy się w jakie podejrzenie nie dali. — Nawet widzi mi się gdy wyjeżdżać będziemy lepiej krakowską bramą wyruszyć dla niepoznaki, a potem nawrócić lasami...
 Dokończywszy kleryk się ruszył jak do odejścia.
 — Pozwolisz, — rzekł, — Miłość Wasza, abym